Kisah Kami-Part 2

Library sebesar sebuah shopping complex ini penuh dengan pelajar yang sedang menyiapkan tugasan masing-masing.Ada yang duduk di dalam bilik perbincangan bersama kumpulan.Ada juga yang mengurungkan diri di dalam bilik bacaan peribadi yang lebih privacy. Saya memilih untuk melakukan tugasan di ruang terbuka library ini kerana dapat melihat gelagat pelajar lain yang tekun dengan bahan-bahan ilmiah masing-masing.

Terasa berat sahaja mata memandang kertas-kertas yang berselerakkan di atas meja. Tidak tahu bagaimana harus disusun ke dalam bentuk laporan yang dimahukan pensyarah. Tinggal beberapa hari sahaja lagi untuk menyerahkan tugasan ini.Bukannya sengaja mahu lewat menyelesaikan tugasan yang sudah diberi dua minggu yang lalu tapi tuntutan kerja-kerja berkaitan dengan program universiti dan kolej kediaman memaksa saya terpaksa menganaktirikan hal laporan ini.

Sudahlah laporan ini perlu diselesaikan secara individu, banyak pula maklumat yang perlu dicari dan diolah mengikut ayat sendiri.Kalau copy paste daripada internet, alamatnya mesti kena buat semula. Ah, tekanannya.Hujung minggu begini perlu dihabiskan di ruang yang dipenuhi buku-buku. Sudah lama rasanya saya tidak keluar melihat dunia luar.Terperuk di sini sahaja.

Saya angkat kepala.Meliar mata memerhatikan seluruh pelusuk ruang library.Membosankan!Mengapa tidak disediakan hiburan di satu ruang khas untuk para pelajar yang letih menelaah buku?Barulah ramai pelajar bersemangat nak datang library.Saya menghela nafas sedalamnya.Melihat jam yang sudah menunjukkan pukul 10malam.APA?Sudah pukul 10 malam?Aduh, kena cepat balik ni.Dah la nak jalan seorang diri.Kawasan sunyi pulak antara library dengan kolej kediaman.

Tanpa berlengah saya kemas barang-barang.Kertas yang bersepah dikumpulkan dan dicampak masuk kedalam beg sahaja.Laptop yang terpasang sudahpun dimatikan.Beranikah saya nak balik seorang diri?Seketika kemudian saya nampak awak keluar daripada bilik bacaan peribadi.Eh sejak bila awak disitu?Kenapa saya tak perasan?Macam mana nak perasan kalau saya asyik dengan tugasan sahaja.Patutkah saya suruh awak balik dengan saya?Kebetulan kolej kediaman kita sama.Mahukah awak?Patutkah saya tanya?TIDAK..

Tapi saya nampak awak berjalan ke arah saya.Jantung saya berdegup pantas.Tolonglah jangan cakap apa-apa dengan saya.Saya tak boleh nak berhadapan dengan awak.Walaupun kita rakan sekelas tapi saya tak tahu kenapa saya tak boleh berkomunikasi dengan awak.Pelikkan?Semakin awak dekat semakin saya kalut.Saya pura-pura tak nampak awak.Buat sibuk mengemas barang.Rupanya awak cuma nak letakkan buku dekat troli di belakang saya.Oh malunya!!!Kemudian awak berlalu pergi sahaja.Sikit pun awak tak pandang saya.Keciknya hati saya.Eh kenapa saya nak kecik hati pula?Jangan layankan perasaan nanti saya juga yang terperangkap.

Saya nampak awak turun tangga ke aras bawah dan menuju ke pintu keluar.Saya ekori langkah awak daripada belakang.Lajunya awak jalan.Mahu sahaja saya suruh awak perlahankan langkah.Penat tau saya mahu awak menemani saya secara tidak langsung ni.Padan muka saya.Segan sangat nak minta tolong dengan awak.Awak pun tak toleh langsung dekat saya.Awak tak perasan ke buat-buat tak perasan saya dekat belakang ni?Geram pula saya rasa.Bila orang perlukan, buat tak tahu.Bila orang tak perlukan, masa itulah dia nak muncul.AWAK!!!

Sedang saya dan awak lalui satu jalan yang hanya diterangi lampu jalan serta sangat sunyi daripada kehadiran manusia, ketika itulah saya terdengan suara lolongan anjing.Gulp..dari mana pula suara anjing ini datang?Saya lihat kiri dan kanan tapi saya tak nampak apa-apa.Janganlah nanti tiba-tiba muncul dihadapan saya pula.Mahu saya membuka langkah seribu.Semakin lama saya terasa semakin seram.Lolongan itu semakin kuat dan bersahut-sahutan.Orang kata kalau dengar lolongan begitu maknanya....

"Awak!!!"saya menjerit sekuat hati.

Tapi awak tak toleh pun.Saya tak boleh berdiam diri lagi.Saya berlari mendapatkan awak.Kalau terjadi apa-apa, habislah saya.Sudahlah saya ni penakut.Saya berdiri betul-betul disebelah awak dengan keadaan tercungap-cungap.Awak buat muka pelik sambil menanggalkan earphone.Patutlah awak tak dengar saya menjerit tadi.Telinga tersumbat dengan lagu.

"Kenapa ni?Malam-malam pun nak berlari?"

"Boleh saya jalan dengan awak?"

"Tiba-tiba nak jalan dengan saya.Kenapa?"

"Saya dengar bunyi anjing tadi.Saya takut"

Kali ini saya tak tahu kenapa saya rasa lebih selamat kalau ada awak sebagai pelindung saya.Keselamatan saya terjamin dengan kehadiran awak.Tolonglah..kali ini saya benarkan awak berada di sisi saya.

"Ikut suka awaklah.Saya tak tak kisah pun."

Saya lega.Awak..terima kasih.Tapi saya cuma mampu cakap dalam hati sahaja.Tapi kenapa awak diam sahaja.Selalunya awak suka usik saya, awak akan banyak cakap sampai saya rasa rimas dengan usikkan awak.Dah lama awak tak baut perangai gila-gila awak.Awak terasa hati sebab kata-kata saya haritu agaknya.Awak..maaflah, masa tu saya serabut sangat-sangat.Saya berperang dengan perasaan sendiri ketika ini.

"Ok dah sampai.Awak nak saya teman sampai kolej sahajakan.Bukan sampai blok hostel awakkan.So pandai-pandailah jalan balik"

Kemudian, awak berlalu pergi menuju ke blok asrama awak.Awak tinggalkan saya macam tu sahaja?Eish..geramnya!!!Tak gentleman langsung.Kalau ye pun temanlah saya sampai depan blok saya yang jauh daripada blok awak ni.Sudahlah blok saya dekat belakang.Gelap.Sunyi.Saya penakut tau tak!!!!

Saya jalan dalam keadaan tidak puas hati.Handphone saya berbunyi memecah kesunyian.

"Saya dah tanggalkan earphone.Kalau jadi apa-apa,jerit je.Saya boleh dengar sebab kali ini saya pula ikut awak daripada belakang."

Saya segera toleh.Girangnya hati saya nampak awak berjalan tidak jauh dibelakang.Mahu saya saya berlari ke arah awak.Tapi, saya kena kawal perasaan.Mana saya boleh tunjuk perasaan itu dekat awak.Saya pusing kembali dan berjalan seperti biasa.Saya tersenyum tapi awak tak nampak kan?Terima kasih awak!!!